مشکلات ارتودنسی به دو گروه دندانی و فکی طبقه بندی می شوند. هر گروه از این مشکلات خود بر اساس ماهیت و شدت سن خاصی را با عنوان بهترین زمان مداخله می طلبد. بنابر این مطابق با دستور انجمن متخصص ارتودنسی های آمریکا توصیه می گردد کودکان در سن ۷ سالگی مورد معاینه نزد متخصص ارتودنسی قرار گیرند تا در صورت مشاهده هر گونه انحراف در مسر رشد و تکامل دندانی فکی برای درمان مقتضی در سن مناسب اقدام شود.
همانند دیگر رشته های پزشکی در ارتودنسی هم درمان های پیشگیرانه می توانند ضمن کاهش هزینه و طول مدت درمان فعال بر کیفیت نتیجه بدست آمده بیفزایند. خوشبختانه امروزه بسیاری از ناهنجاری های فک در سنین قبل از بلوغ قابل درمان و یا کنترل هستند.
بهترین سن ارتودنسی ثابت بین ۱۲ تا ۱۵ سالگی همزمان با تکمیل رویش دندانهای دائمی و تکامل کافی ریشه این دندانها می باشد. با این حال اگر بیماری به هر دلیل در زمان مناسب درمان صحیح را دریافت نکرده باشد حتی در سنین بالا و بعد از بلوغ جنسی هم آلترناتیو های درمانی متعددی جهت رفع مشکلات ارتودنسی وجود دارد. جهت مشکلات دندانی در بزرگسالی به شرط برقراری سلامت استخوان و لثه و بهداشت دهان همچنان امکان انجام ارتودنسی ثابت وجود دارد. جهت ناهنجاری های اسکلتی هم می توان از درمان های ارتودنسی جبرانی (کاموفلاژ) و ارتودنسی توأم با جراحی فک کمک گرفت.