دلایل انجام ارتودنسی

دلایل انجام ارتودنسی

متخصص ارتودنسی از یک مجموعه ابزارهای درمانی دندان پزشکی استفاده می کند که شامل هدگیر، بست، براکت، و موارد مانند آن است. از این ابزارها برای انجام فعالیت های زیر استفاده می شود:

• بستن فاصله بین دندان ها
• مطمئن شدن از تراز بودن سر دندان ها با یکدیگر
• راست کردن دندان های دارای انحراف (مرتب کردن دندان)
• بهبود وضعیت صحبت کردن یا غذا خوردن (عملکرد دهان)
• بهبود سلامتی بلند مدت لثه ها و دندان ها
• جلوگیری از فرسایش یا ایجاد آسیب بلند مدت در دندان ها
• درمان وضعیت نامناسب گاز گرفتن (مال اکلوژن):  فک و دندان بعضی کودکان به نحو مناسب رشد نمی کنند. به این ترتیب مال اکلوژن به ایجاد انحراف در رشد دندان، عدم قرارگیری مرتب دندان ها نسبت به یکدیگر و وجود مشکل در ارتباط با تماس دندان های بالا و پایین در دهان اشاره دارد (دو کمان دندان در بالا و پایین دهان). این مشکلات می تواند به خاطر آسیب وارد شده به دندان ها یا استخوان های صورت، مکیدن زیاد انگشت شست، یا به خاطر برخی دلایل ناشناخته برای فرد ایجاد شود.
• مکیدن شست (مکیدن انگشت): می تواند باعث تغییر شکل دندان و استخوان زیر آن شود. به منظور بازیابی فرآیند رشد عادی، لازم است که عادت مکیدن شست ترک شود. معمولاً مال اکلوژن نمی تواند بر سلامت فیزیکی فرد تاثیر گذارد و این موضوع یک بیماری نیست، بلکه در حقیقت انحراف در وضعیت عادی دندان ها می باشد. به هر حال، این مشکل می تواند بر ظاهر صورت فرد و نیز ظاهر دندان ها تاثیر داشته باشد و به همین خاطر می تواند باعث خجالت فرد یا عدم اعتماد به نفس وی یا حتی ابتلا به افسردگی شود. در حالت های جدی، مال اکلوژن می تواند بر توانایی خوردن غذا، صحبت کردن و نیز حفظ بهداشت دندان ها تاثیر با اهمیت داشته باشد.

جلو بودن دندان‌های بالا هنگامی رخ می‌دهد که فک و دندان‌های بالا بر فک و دندان‌های پایین، شدیداً همپوشانی دارند. ارتودنسی فک بالا در اصطلاح دندانپزشکی، به معنی جلو بودن دندان‌های بالاست و هنگامی به کار می‌رود که دندان‌های فک  بالا جلوتر از مرز عادی تماس‌ با دندان‌های فک پایین قرار بگیرند.

مشکل جلو بودن دندان‌های پایین که اغلب به عنوان نوعی نامرتبی دندان‌ها شناخته می‌شود، یک مشکل دندان است که باعث می‌شود فک پایین از حالت معمول جلوتر آمده و به صورت غیرعادی حالت برآمده به خارج داشته باشد. به این ترتیب بسیاری از مواقع دندان‌های پایین تا حدودی بر روی دندان‌های بالا هم‌پوشانی پیدا خواهند کرد. به منظور آشنایی بهتر با مشکل جلو بودن دندان‌های پایین، در جلوی آینه ایستاده و جلوآمدگی دندان‌های خود را با توجه به موقعیت جلوتر دندان‌های پایین در مقایسه دندان‌های بالا تشخیص دهید. برخلاف اورجت، که به نسبت تعداد زیادی از افراد به آن دچار هستند، نیاز به ارتودنسی فک پایین  فقط ۵ تا ۱۰۰% جمعیت جهان را تحت تاثیر خود قرار داده و اغلب در بین مردم آسیا مشاهده می‌گردد.

سن مناسب

ارتودنسی معمولاً تا زمانی که کودک به سن حدود 12 یا 13 سالگی برسد، شروع نمی شود. در این سن دندان های کودک رشد کرده و کامل شده است. در برخی موارد، اگر مشکلات دندان قابل توجه نباشد، درمان می تواند چند سال بعد نیز شروع شود. کودکانی که دارای مشکل شکاف کام و شکافتگی سق دهان هستند، احتمالاً لازم است قبل از کامل شدن رشد دندان  های آنها در بزرگسالی روش های درمانی ارتودنسی دندان را مورد استفاده قرار دهند.

شکاف کام و یا لب در جلوی دهان، یا همان عارضه لب شکری می تواند موجب مشکلات دندانی مختلفی شود. این مشکلات می  تواند در سایز، تعداد، شکل و موقعیت دندان های شیری و یا دائمی ایجاد شود. دندان هایی که در ناحیه ی شکاف قرار دارند، مخصوصا دندان های پیشین جانبی، در اثر شکاف کام و لب بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند. شکاف لب و کام بین دندان های نیش و دندان های پیشین ایجاد می شود. در برخی موارد ممکن است دندان پیشین کلا وجود نداشته باشد. در سایر موارد ممکن است دوتایی شدن دندان‏ های پیشین اتفاق بیفتد، به طوری که در هر سمت شکاف یکی از آن دو قرار گیرد. در موارد دیگر ممکن است دندان پیشین و یا سایر دندان ها وجود داشته باشند اما دارای شکل، تاج و ریشه ی غیرطبیعی باشند.

لازم به ذکر است که در صورت تشخیص دندانپزشک می توان روش درمانی ارتودنسی پیشگیری را زودتر بطور مثال در سن 6 یا 7 سالگی شروع کرد، مزیت شروع درمان در این سن به دلیل در حال رشد بودن فک و دندان ها می باشد، زیرا در این وضعیت بهتر می توان اقدام به مرتب نمودن دندان های نامرتب و کج نمود و در نتیجه موقعیت قرار گیری دندان های دائمی پس از رشد بهتر می باشد. البته این موضوع بدان معنا نیست که در سنین بالاتر نیاز به اصلاح نیست اما نکته حائز اهمیت این می باشد که در این حالت طول زمان درمان ارتودنسی دندان کوتاهتر  و گستره آن کمتر می شود.

مراحل

مراحل ارتودنسی شامل:

بهداشت مناسب دهان

قبل از شروع درمان ارتودنسی لازم و ضروری است. هنگامی که ابزارهای لازم بر روی دندان قرار گیرد، احتمال باقی ماندن غذا بر روی دندان و زیر این ابزارها افزایش پیدا می کند و به همین خاطر بیمار به مسواک زدن دقیق تر و جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول مدت ارتودنسی درمان نیاز خواهد داشت. به هر حال بیمارانی که از سطح مناسب بهداشت دهان برخوردار  نباشند، به احتمال بیشتر پس از شروع دوره درمان با پوسیدگی دندان های خود مواجه خواهند شد.

تشخیص مشکلات دندان

ارزیابی – متخصص ارتودنسی وضعیت دندان های بیمار را ارزیابی کرده و نحوه رشد آنها بدون استفاده از روش های ارتودنسی را پیش بینی می کند. در این مرحله فعالیت های زیر ممکن است توسط پزشک انجام شود:

• بررسی سابقه کامل درمانی و بهداشت دندان های بیمار
• معاینه فیزیکی
• تهیه عکس رادیولوژی از دندان و فک
• تهیه مدل خمیری از دندان ها

هنگامی که این ارزیابی انجام شد، متخصص ارتودنسی درباره روش درمان تصمیم خواهد گرفت.

بهداشت دهان با ارتودنسی

هر بار که خوراکی شیرین یا نشاسته‌ای را در دهان می‌گذاریم، محیط مناسبی برای باکتری‌های دهان فراهم می‌شود.این باکتری‌ها با تولید اسید می‌توانند مینای دندان را حل کرده و سبب ایجاد پوسیدگ...ی شوند. 
در زمانی که براکت‌های ارتودنسی روی دندان‌ها هستند، محل ایده‌آلی برای تجمع خرد‌ه‌های غذایی و باکتری‌ها به  وجود می‌آید که می‌تواند موجب ایجاد پوسیدگی در محل شود. پس باید در مورد خوردن خوراکی‌های شیرین دقت بیشتری به خرج دهیم و تا حد ممکن آنها را محدود کنیم. کشمش، بیسکوییت، عسل و میوه‌های خشک خوراکی‌هایی هستند که می‌توانند احتمال بروز پوسیدگی را در این دوران افزایش دهند. 
خوردن خوراکی‌های سفت و چسبناک هم می‌تواند سبب شکسته‌ و یا کنده شدن سیم‌ها و براکت‌های ارتودنسی شود. پس در این زمان ازجویدن یخ، آدامس‌های سفت،، تافی‌ها، هویج خام، سیب درسته و یا نان‌های سفت اجتناب کنید. توصیه شده که میوه، سبزی‌های خام و غذاهای سفت را تکه‌تکه کرده و بعد در دهان قرار دهید. 
در روزهای اول نصب براکت‌ها هم، از آنجا که دندان‌ها قدری حساس هستند، بهتر است تا حد امکان ازغذاهای نرم استفاده شود.
همان‌طور که اشاره شد، براکت‌ها محل خوبی برای تجمع غذاها و باکتری‌ها هستند. اگر این محل‌ها را به خوبی تمیز نکنیم، لثه‌های ملتهب و خونین، بوی دهان و خطوط سفید رنگ پوسیدگی در اطراف براکت‌ها درانتظارمان خواهند بود. پس حتما بعد ازهر وعده غذا باید دندان‌ها را به خوبی تمیز کرد و همچنین وقت بیشتری را برای مسواک‌زدن صرف کرد. اغلب در کودکان توصیه می‌شود که همیشه یک مسواک کوچک همراه داشته باشند تا بتوانند خارج از خانه هم دندان‌های خود را تمیز کنند. 
بعضی مسواک‌های مخصوص هم برای بیماران ارتودنسی ساخته شده‌اند که تمیز کردن اطراف براکت‌ها را ساده‌تر  می‌کند. علاوه بر اینها، استفاده روزانه از دهان‌شویه‌های حاوی فلوراید هم ضروری است تا بتوان احتمال بروز پوسیدگی‌ را کاهش داد. نخ دندان هم فراموش نشود. هرچند که استفاده از آن در حالی که براکت روی دندان نصب شده به طور قطع ساده نیست اما با کمی حوصله و تکرار می‌توان این کار را انجام داد. البته نخ دندان‌های مخصوصی هم به بازار آمده که برای بیماران ارتودنسی ساخته شده و استفاده از آن در این دوران راحت‌تر است.

ارتودنسی بزرگسالان

یکی از سوالات مهمی که در بین بیماران ارتودنسی به خصوص بیماران بزرگسال رایج می‌باشد امکان انجام درمان ارتودنسی در بزرگسالان است. از مراجعات مکرر این افراد و بیاناتشان این گونه بر می‌آید که باور عمومی در این مورد این است که درمان ارتودنسی تنها در کودکان و نوجوانان امکان پذیر است و با افزایش سن امکان انجام این درمان سودمند کاهش یافته و به تدریج از بین می‌رود و یا در صورت انجام این درمان در بزرگسالان نتیجه کسب شده پایدار نبوده و دندان‌های بیمار به حالت اول باز خواهند گشت. با توجه به اهمیت آگاه شدن مراجعین گرامی در این زمینه و به منظور رفع ابهامات مربوطه بر آن شدیم تا در  این مقاله اطلاعات مختصری را پیرامون این موضوع به شما تقدیم نماییم.

در ابتدا باید گفت که انجام درمان ارتودنسی در بالغین و بزرگسالان به هیچ وجه غیر ممکن نیست و بزرگسالان محترم نیز می‌توانند از این خدمات بهره بگیرند ولی در این زمینه محدودیت‌هایی وجود دارد. به طور کلی سرعت حرکت دندان‌ها در شرایطی که نیروی مناسب به دندان وارد گردد و بیمار در سن ایده‌آل (که حوالی نوجوانی است) قرار داشته باشد در حدود 11 میلی‌متر در ماه است. این سرعت با افزایش سن به دلایلی کاهش می‌یابد. یکی از این دلایل افزایش تراکم استخوان در افراد بزرگسال نسبت به نوجوانان است.
همگی می‌دانیم که دندان‌ها در یک حفره استخوانی قرار دارند و طبعاً در درمان ارتودنسی می‌بایست در همین بستر استخوانی حرکت کنند به طوری‌که بتوانند ارتباط حیاتی خود را همواره با بافت زنده پیرامون خود حفظ نمایند. طبیعی است که افزایش تراکم استخوان احاطه کننده دندان موجب کند شدن فرآیندهای تامین کننده حرکت دندان می‌گردد.
دلیل دیگر افت سرعت حرکت دندان در بالغین کاهش سطح متابولیسم و فرآیندهای رشدی افراد است. در بیماران نوجوان که فرآیندهای رشدی و متابولیکی در سطح بالایی در جریان است٬ فرآیندهای متابولیکی که مسئول حرکت دندان‌ها می‌باشند نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به طور فعال‌تری عمل کرده و موجب حرکت دندان می‌گردند در حالی‌که در افراد بالغ با کاهش سطح فعالیت این فرآیندها حرکت دندان‌ها نیز کندتر انجام می‌گیرد.
محدودیت دیگری که تقریباً به طور مطلق در بزرگسالان وجود دارد انجام درمان‌های تغییر رشد (GROWTH MODIFICATION) می‌باشد. همان‌گونه که در مقالات قبلی گفته شد در مواردی که مشکلات اسکلتی در نوجوانان در حال رشد وجود دارد می‌توان با بهره گیری از بعضی وسایل شامل انواعی از پلاک‌های متحرک تغییراتی را در روند رشدی بیمار در جهت بهبود وضعیت اسکلتی‌اش ایجاد کرد که این امکان در بیماران بزرگسال به دلیل توقف رشد فعال وجود ندارد و لذا در صورت وجود مشکلات اسکلتی در بزرگسالان امکان انجام درمان‌های مذکور منتفی بوده و می‌بایست به راه‌های جایگزین نظیر درمان‌های توأم ارتودنسی و جراحی یا ارتوسرجری روی آورد.

از محدودیت‌های دیگر در بزرگسالان مشکلات موجود در بافت‌های نگهدارنده دندان‌ها یا بافت‌های پریودنتال می‌باشد. این بافت‌ها شامل لثه و استخوان‌های احاطه کننده دندان‌ها هستند. احتمال وقوع  بیماری‌های لثه و بافت‌های پریودنتال با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. این بیماری‌ها معمولاً موجب تحلیل لثه و استخوان نگهدارنده دندان‌ها می‌گردند به طوری‌که در موارد حاد این بیماری‌ها اعمال نیروی ارتودنسی به دندان موجب تشدید روند این بیماری‌ها شده و گاهی موجب از دست رفتن دندان می‌گردد.
از محدودیت‌های دیگری که در درمان‌های ارتودنسی در بزرگسالان دیده می‌شود وجود ترمیم‌های دندانی متعدد در برخی بیماران شامل روکش‌ها و لامینیت‌های چینی و پر کردگی‌های وسیع دندانی و همچنین وجود نواحی بی‌دندانی است که می‌توانند نصب وسایل ارتودنسی را محدودتر و پیچیده‌تر نمایند.
در اینجا لازم به ذکر است که موارد ذکر شده در بالا به معنی عدم امکان انجام درمان در بزرگسالان نمی‌باشد و در صورتی‌که بیمار کاندید انجام این درمان باشد٬ پزشک متخصص می‌تواند با در نظر گرفتن محدودیت‌های موجود در آن بیمار خاص و در میان گذاشتن آنها با بیمار اقدام به طرح‌ریزی بهترین طرح درمان و اجرای آن بنمایند. به این ترتیب طرح درمان در بالغین با محدودیت‌های فوق می‌بایست حتی الامکان شامل محدوده کمتری از حرکات دندانی بوده و در عین حال حداکثر خواست بیمار را تأمین نماید.
در مواردی که بیماری‌های لثه و بافت‌های نگهدارنده در وضعیت حاد قرار دارند ابتدا باید بیمار به متخصص لثه ارجاع شده تا اقدامات لازم به منظور کنترل بیماری حاد لثه توسط متخصص مذکور صورت پذیرد و پس از بر طرف شدن بیماری حاد، اقدام به آغاز درمان ارتودنسی گردد. در مواردی نیز درمان ارتودنسی در بزرگسالان به عنوان یک درمان جنبی یا تکمیلی در جهت فراهم نمودن شرایط لازم برای انجام درمان‌های  ترمیمی دیگر انجام می‌گردد. مثلاً زمانی‌که بیمار نیاز به قرار دادن یک ایمپلنت و یا روکش‌های جایگزین برای دندان‌های از دست رفته دارد و موقعیت دندان‌های مجاور ناحیه طوریست که مانع قرار دادن ایمپلنت و یا روکش مناسب بر روی آنهاست٬ درمان ارتودنسی به منظور اصلاح موقعیت آنها تجویز می‌گردد، بدیهی است که در این موارد وسایل ارتودنسی طوری قرار داده می‌شود که اهداف درمان متمرکز به  همان ناحیه مورد نظر باشد.در پایان لازم به یاد آوری است که درمان ارتودنسی در بزرگسالان غیر ممکن نبوده و با توجه به شرایط دندان‌ها و بافت‌های نگهدارنده و شرایط عمومی بیمار در جهت اصلاح ناهنجاری‌های موجود و بهبود زیبایی و عملکرد دهان و دندان بیمار و هم چنین ایجاد زمینه مساعد برای انجام درمان‌های دیگر دندان‌پزشکی٬ توسط متخصصین مجرب و آگاه قابل انجام می‌باشد و در صورتی‌که درمان توسط متخصص ارتودنسی با رعایت استانداردها و موازین لازم صورت گیرد٬ ثبات نتیجه درمان نیز رضایت بخش خواهد بود. ضمنا پیشرفت‌های اخیر بسیاری از محدودیت‌های ارتودنسی در بزرگسالان را برطرف نموده و انجام این درمان را  در آنها با سهولت بسیار بیشتر و در زمان کوتاه‌تری امکان پذیر کرده است. در مقاله‌ی دیگری به تفصیل به پیشرفت‌های مذکور پرداخته شده است.

بهترین زمان برای ارتودنسی

بهترین سن برای ارتودنسی بین 10 تا 14 سال می باشد. در این سن سر و دهان کودک در حال رشد می باشد و به همین دلیل ردیف کردن دندان ها راحت تر است ولی امکان ارتودنسی در هر سنی وجود دارد. امروزه ارتودنسی بزرگسالان مورد توجه  علاقه مندان قرار گرفته است.

ارتودنسی ثابت یا متحرک

ارتودنسی به دو صورت ثابت و متحرک انجام می گیرد. انتخاب هر کدام بسته به شرایط بیمار و نظر ارتودنتیست دارد. در ارتودنسی ثابت بیمار نمی‌تواند دستگاه ارتودنسی را از دهان خارج سازد، بر خلاف ارتودنسی متحرک که بیمار معمولا هنگام غذا خوردن دستگاه را در می‌آورد. در ارتودنسی با دستگاه ثابت، براکت ها بر روی دندان ها چسبانده شدهه و ثابت می مانند. ولی در ارتودنسی متحرک، بیمار هر زمانی که بخواهد می تواند براکت ها را گذاشته و بردارد. نمی توان گفت کدام یکی از این روش ها بهتر از دیگری میی باشد زیرا هر کدام مزایا و معایب خود را دارند. اکثر ارتودنتیست ها پیشنهاد استفاده از ارتودنسی ثابت را دارند زیرا از آن به عنوان روشی دقیق تر و مطمئن تر یاد می کنند. ازز مزیت هایی که ارتودنسی متحرک دارد برداشتن آنها هنگام غذا خوردن است که باعث می شود بیمار به راحتی غذای مورد علاقه  ی خود را نوش جان کند.

ارتودنسی متحرک یا برای حرکات جزئی دندان ها استفاده می شود و یا برای برطرف کردن مشکلات فکی ( عقب بودن فک پایین یا بالا). از این روش فقط زمانی می توان استفاده کرد که بی نظمی دندان ها زیاد نباشد. این نوع درمان هم می تواند همراه ارتودنسی ثابت مورد استفاده قرار بگیرد و هم به صورت مستقل و تنها. امکان اینکه در روزز  های اول استفاده از این درمان، بیمار با مشکل تکلم روبرو شود زیاد است ولی بعد از گذشت چند روز این مشکل برطرف می شود.

رایج ترین درمان ارتودنسی، استفاده از براکت ها

استفاده از ارتودنسی ثابت رایج تر از نوع متحرک می باشد که خود شامل سه نوع می باشد: فلزی، شفاف یا سرامیکی و لینگوال

براکت ها  که از سیم ها و کش های مخصوص ساخته شده اند، به آرامی دندان ها را در مسیر درست حرکت می دهند. براکت های جنس های مختلفی دارند از جمله فلزی و سرامیکی که به سطح جلوی دندان ها وصل می شوند. ارتودنسی لینگوال نیز نوع  دیگری هستند که به پشت دندان ها متصل می شوند که قابل رویت نیستند ولی تمیز کردن آنها سخت تر است.

انواع  براکت های ارتودنسی

براکت های فلزی 

از براکت ها در ارتودنسی ثابت استفاده می شود که انوع مختلفی دارد. براکت های فلزی رایج ترین نوع درمان بوده و همه متخصصان ارتودنسی شرایط انجام این درمان را دارند. در این نوع درمان براکت ها به دندان ها چسبیده می شوند. براکت های فلزی می توانند به رنگ نقره ای یا طلایی نیز باشند. این نوع براکت ها استحکام و استقامت بالاییی دارند. مدتی طول می کشد تا بیمار به این براکت ها عادت کند زیرا امکان دارد لثه ها، هنگام وصل کردن آن ها اندکی اذیت شود ولی کم کم لثه و گونه ی بیمار به این براکت ها عادت می کند. بیشتر براکت های فلزی توسط نوار های پلاستیکی به نام لیگاتور به دندان ها متصل شده و براکت ها و قوس ها را متصل به هم نگه می دارد. لیگاتور ها رنگ های مختلفی دارند.

مراقبت از براکتهای فلزی

بعد از اینکه براکت های فلزی به دندان های شما متصل شد، باید مراقبت های لازم را برای موفقیت درمان اعمال کنید. یک سری از عادت های غذایی خود را در دو سالی که تحت درمان هستید باید تغییر دهید. از خوردن گوشت ها و سبزیجات سفت و هر چیز شبیه آنها باید خودداری کنید. از جویدن هر آنچه که امکان دارد به براکت ها بچسبد خودداری کنید. خوردن چیپس، پفک و هر چیز تردی که می تواند به براکت ها آسیب بزند خودداری کنید. به جای اینکه میوه هایی مثل سیب را گاز بزنید، آنها را به تکه های کوچک تقسیم کرده و سپس میل کنید. استفاده از نخ دندان برای تمیز کردن براکت های فلزی اندکی سخت است و به همین دلیل دستگاهی مخصوص طراحی شده است که به وسیله فشار آب براکت ها را تمیز می کند.

براکت های سرامیکی

براکت های سرامیکی به اندازه براکت های فلزی در دهان مشخص نیستند. این نوع براکتها در مقایسه با انواع فلزی خود اندکی گران تر هستند ولی ظاهر زیبایی دارند. افرادی که دوست ندارند از براکت های فلزی استفاده کنند و به همین دلیل سراغ ارتودنسی نمی روند، می توانند از این نوع براکت ها که زیاد قابل رویت نیستند، استفاده کنند.

براکت های سرامیکی  اندازه و شکلی شبیه براکتهای فلزی دارند ولی با رنگی شفاف یا همرنگ دندان.

مزایای استفاده از براکت های سرامیکی

یکی از بزرگترین مزایای استفاده از این نوع براکت ها، مشخص نبودن آنها می باشد. خود براکت های سرامیکی تغییر رنگ نمی دهند ولی در صورتی که بیمار سیگاری بوده و یا مصرف چای و قهوه ی بالایی داشته باشد، رنگ کش هایی که سیم ارتودنسی را روی این نوع براکت ها نگه می دارند و معمولا سفید و شفاف هستند تغییر خواهد کرد. البتهه  این کش ها معمولا ماهیانه عوض می شوند. ولی باید به این نکته اشاره کرد که رنگ خود براکت های سرامیکی  تغییر نمی کند.

معایب استفاده از براکت های سرامیکی

همه می دانند که سرامیک شبیه شیشه بوده و بسیار شکننده است، به همین دلیل براکت های سرامیکی در مقایسه با براکت های فلزی تحمل کمتری داشته و به مراقبت بیشتری نیاز دارند. هر ضربه ی کوچکی می توانند موجب شکستن آنها شود. بیمارانی که از این نوع براکت های استفاده می کنند باید هنگام غذا خوردن و انتخاب مواد غذایی مصرفی بیشتر دقت کنند. علت دیگری که برخی از بیماران ترجیح می دهند از براکت های فلزی به جای سرامیکی استفاده کنند، قیمت آنها می باشد. براکت های سرامیکی نسبت به انواع فلزی خود گران تر می باشند. تفاوت دیگری که این نوع براکت ها با انواع فلزی دارند طول درمان نسبتا طولانی تر آن ها می باشد. از آنجایی که این نوع براکت ها شکننده و حساس می باشند، ارتودنتیست شما از نیروی کمتری استفاده می کند که همین موضوع باعث می شود دندان ها با سرعت کمتری حرکت کنند.

ارتودنسی لینگوال

ارتودنسی لینگوال ( ارتودنسی مخفی ) به پشت دندان ها متصل می شوند و به همین دلیل هنگامی که لبخند می زنید قابل رویت نیستند. ارتودنسی لینگوال در مقایسه با براکت های معمول گرانتر می باشند ولی از آنجایی که در دهان مشخص نیستند، طرفداران زیادی دارد. البته ارتودنتیست شما می تواند تشخیص دهد آیا شما می توانید از این نوع براکت ها استفاده کنید یا نه. این نوع براکت ها هنگام لبخند زدن اصلا مشخص نیستند مگر اینکه از نزدیک به دهان شما نگاه شود. ارتودنسی لینگوال در همه جا انجام  نمی شود و اکثر ارتودنتیست ها نیز این روش را پیشنهاد نمی کنند زیرا ناراحتی که برای بیمار ایجاد می کند زیاد است. به عبارتی می توان گفت تنها مزیت این نوع درمان زیبایی آن است وگر نه این پروسه هم برای بیمار و هم ارتودنتیست سخت می باشد.

پیشنهاداتی برای کوتاه کردن طول درمان ارتودنسی

- استفاده از ابزارهای مخصوصی که برای براکت ها طراحی شده اند مثل مسواک های بین دندانی، نخ دندان مخصوص و مسواک ها برقی
- بعد از هر وعده غذایی، با مسواک مخصوص و خمیر دندان حاوی فلوراید و نخ دندان، دندان های خود را به دقت تمیز کنید.
- از دهان شویه های ضد عفونی کننده استفاده کنید.

حفاظت از براکت ها

- اگر عادت دارید ناخن هایتان را بخورید، حتما باید سعی کنید آن را ترک کنید
- اگر عادت دارید هر وسیله ای که دستتان است مثل مداد یا خودکار را داخل دهانتان گذاشته و بجویید، برای درمان موفق ارتودنسی حتما باید این عادت را نیز ترک کنید
- از خوردن غذاهای سفت و چسبنده مثل بعضی از شکلات ها خودداری کنید

مراقبت بعد از ارتودنسی، نقش حیاتی در گرفتن بهترین نتیجه

بین براکت ها فاصله ی بسیار اندکی وجود دارد که باعث می شود بعد از خوردن غذا، پلاکت ها به راحتی گیر کنند که همین موضوع در طول زمان باعث پوسیدگی دندان، بیماری های لثه، افتادن لکه و نقطه های سفید روی دندان می شود. به همین دلیل مسواک زدن و استفاده از نخ دندان بعد از صرف هر وعده غذایی اهمیت بسیار بالایی دارد. میزان موفقیت درمان ارتودنسی به نحوه مراقبت شما بستگی دارد. در صورتی که مراقبت های لازم را به درستی انجام داده و به مشورت های متخصص ارتودنسی به خوبی عمل کرده باشید، می توانید از موفقیت این درمان مطمئن باشید.

نوع دیگر ارتودنسی، دستگاه متحرک

ارتودنسی نامرئی (اینویزیلاین) این نوع درمان نامرئی بوده و به صورت قالب در دهان شما قرار می گیرند و به راحتی هنگام غذا خوردن، مسواک زدن و استفاده از نخ دندان قابل برداشتن هستند. در این روش نیازی به براکت و سیم نیست. در این نوع درمان از پلاک هایی استفاده می شود که توسط تکنولوژی رایانه ای ساخته شده اند. هنگامی که این پلاک های متحرک در داخل دهانتان قرار دارد، از خوردن غذا های سفت، نوشیدن چای و قهوه و سیگار کشیدن خودداری کنید زیرا این پلاک ها تغییر رنگ می دهند. اگر از این نوع درمان استفاده می کنید خیلی باید مراقب باشید زیرا در صورت شکسته شدن یا تغییر شکل دادن پلاک ها، روند درمان با مشکل مواجه خواهد شد.

مزایای استفاده از ارتودنسی نامرئی

- قابل رویت نیستند
- هنگام غذا خوردن و یا مسواک زدن برداشته می شوند
- در ساخت آنها از تکنولوژی سه بعدی رایانه ای استفاده شده است
- به دندان های شما آسیب نمی زنند

معایب استفاده از ارتودنسی نامرئی

- قیمت ارتودنسی نامرئی در مقایسه با بقیه درمان های ارتودنسی گران تر است
- طول درمان این روش با روش براکت های فلزی یکسان است
- این نوع درمان برای همه بیماران استفاده نمی شود

مثل همه درمان های دیگر همکاری بیمار برای گرفتن نتیجه مطلوب بسیار حائز اهمیت می باشد. اگر می خواهید ارتودنسی موفقی داشته باشید، فرقی نمی کند ثابت یا متحرک، باید مراقبت های لازم را به درستی انجام داده و مشورت های متخصص ارتودنسی را اعمال کنید.